Jako wykonawca IT w Londynie przez ostatnie 20 lat wielokrotnie musiałem negocjować wynagrodzenie. Podsumowując moje doświadczenie i sposób podejścia do całego procesu:

1. Zwykle wspominam figurę ball-park każdej agencji lub klientowi próbującemu mnie zatrudnić. Jeśli wiedzą, że klient może zapłacić tylko mniej niż moja minimalna liczba, to czas się zgodzić, aby nie iść dalej z procesem.

2. Nie ujawniam jednak szczegółowo wcześniejszej stawki/opłaty ani oczekiwań. Tylko Ball-park.

3. Kiedy zaczyna się rozmowa kwalifikacyjna, staraj się w ogóle nie mówić o pieniądzach, dopóki nie będziesz miał ich “zahaczonych”. Rozmowy kwalifikacyjne powinny dotyczyć “Czy pasujesz do pracy”, a nie “Ile chcesz?”. Normalnie rozmawiałbym o pieniądzach tylko w drugiej+ rozmowie kwalifikacyjnej, jeśli to możliwe.

4. Jeśli pytają, ile chcesz, NIE ODPOWIEDZIADAJ bezpośrednio. Musisz to spieniężyć, albo odpowiedzieć pytaniem: Zwykle pytam ich z powrotem, ile są gotowi zaoferować. Jeśli you odpowiedzą, to może to tylko zejść na dół. Jeśli _powiesz, to może pójść tylko w górę. Więc tak, pierwsza osoba, która wspomni o numerze przegrywa.

5. Jeśli wrócą z numerem, który jest za niski, czasami najlepszą rzeczą do zrobienia jest nie odpowiedzieć, z wyjątkiem może powiedzieć “Hmmm”, i spojrzeć trochę w dół. Miałem natychmiastowe usprawnienia w tej technice! Albo zapytaj, czy jest jakiś sposób, aby zmniejszyć budżet, bo miałeś nadzieję na trochę więcej. To też działa. Jeśli to nie zadziała, powinieneś grzecznie zarysować, dlaczego uważasz, że masz atrybuty, które przyciągnęłyby lepszą stawkę wynagrodzenia. Nie bądź nachalny, ale powiedz jasno, że nie byłbyś zadowolony pracując w takim tempie.

6. Pamiętaj, że spędzają dużo czasu i wysiłku wybierając kandydatów i mając do czynienia z (zazwyczaj nędznymi) agencjami. Jeśli w końcu trafią do kogoś dobrego, będą gotowi zapłacić, a osoba, dla której będziesz pracował, będzie naciskać w Twoim imieniu.

Wreszcie prawdziwa historia. Poszedłem na rozmowy kwalifikacyjne do dużego banku. Świetna robota, mili ludzie. Na trzeciej rozmowie kwalifikacyjnej, mój przyszły szef zapytał, ile chcę za dzienną stawkę. Zapytałem, ile może zapłacić. On zapytał, co chcę… i tak dalej, bo oboje znamy tę “grę”. W końcu powiedziałem “Powiem ci co. Dlaczego nie pójdziesz do swoich ludzi z budżetu, nie zobaczysz, jaka jest twoja najlepsza oferta i nie zadzwonisz do mnie z tym? Jeśli będzie w porządku, nie będę się targować i nie będę się wygłupiać, bo chcę tę pracę i byłbym świetny na tym stanowisku. Więc to właśnie zrobił, a następnego dnia zadzwonił do mnie z numerem o wiele wyższym, niż się spodziewałam. Więc zatańczyłam trochę jig, potem po cichu podziękowałam mu i powiedziałam, że zaczynam w przyszłym tygodniu.

Podstawową teorią stojącą za “pierwszym, który da liczbę przegrywa” z punktu widzenia osoby poszukującej pracy jest to, że można “zostawić pieniądze na stole”, nazywając wniosek o wynagrodzenie. Ten punkt widzenia ma jednak głębsze korzenie w “negocjacjach pozycyjnych”, w których interesy obu stron są bezpośrednio przeciwstawne, a relacja jest przeciwstawna.

Ścisła strategia “negocjacji pozycyjnych” zazwyczaj nie leży jednak w najlepszym interesie żadnej ze stron negocjacji. Zamiast martwić się o to, kto poda pierwszy numer, odrób swoje zadanie domowe. Ustal z góry, jakie są Twoje interesy i co byłbyś skłonny zaakceptować. Ogólny pakiet (obejmujący świadczenia, lokalizację, rodzaj pracy, możliwości awansu itp.) składa się z czegoś więcej niż tylko z wynagrodzenia. Zastanów się również, co jest typowe dla zatrudnienia kogoś na twoim poziomie umiejętności dla rodzaju pracy, którą wykonujesz dla danego typu firmy w danym obszarze geograficznym. Wiem, że jest to wiele do rozważenia, ale jeśli wykonasz swoje badania, powinieneś być w stanie dojść do pewnych wniosków.

W tym momencie możesz być przygotowany do negocjacji płacowych bez obawy o to, kto poda pierwszy numer. Jeśli jesteś na etapie negocjacji płacowych, firma już chce Cię zatrudnić. Stań po tej samej stronie metaforycznego stołu - nie jesteś przeciwnikiem! Dążycie do wzajemnie korzystnej relacji. Porozmawiaj o tym, co jest sprawiedliwe, zamiast po prostu domagać się wynagrodzenia. Jeśli potrafisz to zrobić skutecznie, możesz pokazać, że jesteś łatwy w pracy, zachowując jednocześnie swoje interesy. Dalej dyskutuj o sprawach, a nie o ludziach, aby nikt się nie obraził.

Podczas gdy dla mnie pogarsza się fakt, że niektóre firmy proszą o historię płac (która często jest nieistotna dla tego, co jest uczciwe, biorąc pod uwagę to, co właśnie powiedziałem), jeśli musisz to zrobić, zrób to. To naprawdę nie zmienia negocjacji, jeśli znajdziesz się po tej samej stronie stołu. Jeśli pracodawca nie chce negocjować w ten sposób, możesz ponownie rozważyć, czy i tak chcesz pracować dla tego pracodawcy.

Zdaję sobie sprawę, że ta odpowiedź może być niejasna, ale staram się zwrócić uwagę na to, że przy negocjacjach opartych na interesach, a nie na pozycjach, podawanie liczb staje się o wiele mniej istotne.

Niekoniecznie. Myślę, że możesz strzelać do gwiazd i prosić o więcej, niż nawet uważasz, że na to zasługujesz (w granicach rozsądku… może 10 lub 20 tys. więcej, niż byś zaakceptował). W takim przypadku możesz skończyć z wygraną, nawet jeśli wymieniłeś się pierwszy.

Możliwe jest również, że firma zaoferuje Ci numer, którego nie możesz zaakceptować, a także, że nie będzie mogła pójść wyżej ze względów budżetowych - w takim przypadku oboje przegracie.

Przypadki specjalne:

1. Jeśli musisz wymienić swoją historię płac, niekoniecznie przegrałeś. Jeśli możesz uzasadnić awans z ostatniego stanowiska, firma może być skłonna to rozważyć. Powiedziałbym (po przeprowadzeniu kilku rekrutacji), że powinieneś dołożyć wszelkich starań, aby nie podawać tych informacji. Niedostarczenie ich jest rzadko dyskwalifikujące (chyba, że niedostarczenie ich uniemożliwia nawet wypełnienie formularza zgłoszeniowego online).

2. Możesz podać firmie szeroki zakres parków piłkarskich, aby sprawdzić, czy jesteś we właściwym sąsiedztwie tego, co może zapłacić. Na podstawie samego opisu stanowiska pracy powinieneś być w stanie odgadnąć, jaki jest poziom stanowiska. Liczba przypadków, w których będziesz się całkowicie mylił co do poziomu pracy, po obejrzeniu opisu będzie o wiele mniejsza niż liczba przypadków, w których masz rację.

3. Powiedziałbym, że jest to naprawdę świetna strategia, aby strzelać wysoko, a potem akceptować trochę niżej. To sprawia, że wydają się łatwe do pracy z, tak, ale co ważniejsze sprawia, że wydaje się, że wiesz, co chcesz i co jesteś wart.

Nie możesz być zbyt zaniepokojony marnowania czasu na rozmowę kwalifikacyjną, która okazuje się być dla pracy, która jest znacznie poniżej zasięgu. To nie będzie się często zdarzać.

Co ważniejsze, nie akceptuj mniej niż chcesz i liczyć na zarabianie więcej po recenzje/promocje. Prawie nigdy nie wychodzi to dobrze, chyba że masz formalną recenzję zapisaną w umowie z uzgodnionym podniesieniem, jeśli recenzja jest korzystna.

Bold answer

Is this true?

No.

Evidence

Anecdotal - two interview, several months back.

In one, I didn’t really want to work there and added a big, let me say outrageous, premium to my usual expectations (just to get them off my back without declining). Powiedzieli, że to za dużo, a ja odszedłem. Potem wrócili do mnie dwa razy, z lepszymi ofertami, kończąc ponad to, o co zazwyczaj bym prosił.

W drugim wywiadzie powiedziałem im moje oczekiwania - tym razem rozsądne - a oni od razu wyszli i powiedzieli, że będę dla nich wart więcej niż to, co powiedziałem i podnieśli ofertę z tego, o co prosiłem.

Co oznacza strata?

W tym kontekście, co to znaczy, stracić? Zostawić pieniądze na stole jako pracownik? Wydaje więcej, niż musiałbyś wydać jako pracodawca?

Wtedy wygrana oznacza wiedzieć, że nie zostawiłeś pieniędzy na stole; nie wydałeś zbyt wiele. Nikt nie może o tym wiedzieć. Nieważne, kto wymieni pierwszy numer, jeśli będziesz negocjował w ten sposób.

Cokolwiek przegrasz.

Wszyscy wyjdą z negocjacji z tym dokuczliwym pytaniem: “Could I have done better?”

So how can I win?

In the first interview I was willing - actually intended to - walk away. Chęć wycofania się z umowy stawia cię w lepszej sytuacji_ podczas negocjacji, bo oczywiście nie możesz być tak bardzo naciskany.

Z drugiej strony there are employers willing to pay an employee’s valeue and not just the least amount they can possibly negotiate and still hire you. Wygrana jest tutaj łatwa.

Wzorzec jednak, w obu przypadkach jest następujący:

Nie graj w grę według powszechnie przyjętych zasad.

Które mają ustalić dwie granice i krok po kroku znaleźć wspólne miejsce pomiędzy.

Zamiast tego graj w grę, którą nazywam “byciem w porządku”.

• Dowiedz się, na czym stoisz i jak oceniasz swój czas. To jest Twoja cena.
• Dowiedz się czy Twój potencjalny pracodawca **szanuje Twoją ocenę czy może ceni Cię jeszcze wyżej niż ta
• Dobrze się czujesz z ich reakcją (nie ma powodu do zmartwień jeśli nie cenią Cię w ten sam sposób)
• Jeśli szanują Twoją ocenę, zaakceptuj, w przeciwnym razie odrzuć
• Dobrze się czujesz z wynikiem

To jest to co robię i z czego jestem zadowolony. Twoje wyniki mogą się różnić, ale bardzo w to wątpię, jeśli na każdym kroku jesteś naprawdę w porządku.

Stwierdzenie “pierwszy, który poda liczbę przegrywa” jest z gruntu błędne. Rzeczywistość jest taka, że “ten, kto nie zna wartości lub nie chce odejść ‘przegrywa’”.

Zamiast próbować przycinać potencjalnego pracodawcę podczas negocjacji płacowych, musisz wiedzieć z wyprzedzeniem, czego dokładnie chcesz. Następnie musisz być przygotowany do wyjścia i nie oglądać się za siebie, jeśli nie dostaniesz tej kwoty. Musisz być również przygotowany, aby być zadowolony z uzyskania tej kwoty, nawet jeśli mówią tak z zerowych negocjacji.

Jeśli jesteś zdesperowany, lub po prostu trzeba mieć tę konkretną pracę z jakiegokolwiek powodu, to przegrywasz. Jeśli nie masz bardzo prawdziwe poczucie swojej wartości, przegrywasz.

Jeśli jednak rozumiesz, że istnieje wiele firm tam i są w stanie / chcą spędzić czas, aby znaleźć diament, to wygrasz. To absolutnie wymaga, aby wiedzieć, jakie są stawki rynkowe za to, co robisz. Jeśli masz nierealistyczne oczekiwania - $ 1m/rok dla ostatnich absolwentów uczelni - to będziesz “wykształcony” po drodze.

Co z dużymi pracodawcami, którzy mają uprawnienia do bezwzględnie wymaga od wszystkich kandydatów do ujawnienia szczegółowej historii wynagrodzeń?

To nie ma znaczenia. Tak, firmy używają tego jako punktu wyjścia. Nie jesteś jednak zmuszony do zaakceptowania ich oferty. Jeśli wcześniej zarabiałeś 10 dolarów za godzinę, a teraz chcesz 30 dolarów za godzinę - a to jest zgodne z rynkiem pracy - to możesz stanąć na swoim gruncie na tym, co chcesz. To tylko punkt wyjścia, aby dać im szacunek tego, co myślą, że będziesz skłonny wziąć.

Jak uniknąć marnowania czasu wszystkich, będąc całkowicie poza zakresem tego, co firma jest skłonna zapłacić?

Pytam rekrutera bardzo wcześnie w procesie, jaki jest zakres płac. Jeśli nie jest on przynajmniej zbliżony do tego, czego chcę, to mówię im, gdzie powinni się znaleźć, zanim jeszcze rozważę możliwość dalszej rozmowy. Jeśli nie chcą mi powiedzieć, odmawiam rozmowy kwalifikacyjnej.

Czy nie można “stracić” więcej przez to, że wydaje mi się, że praca jest trudna, niż po prostu poprosić o hojną pensję na samym początku rozmowy (oczywiście, gdy osoba rekrutująca/menedżer ds. rekrutacji o tym wspomina)?

Tylko wtedy, gdy jesteś zdesperowany. Kluczem jest tu wymuszenie tej kwestii na wczesnym etapie. Podnosisz ją przed wejściem do drzwi na rozmowę. Na przykład, składasz podanie, dzwonią do Ciebie, aby umówić się na rozmowę kwalifikacyjną, przed ustaleniem czasu you zapytać, jaki jest zakres wynagrodzenia. Jeśli nie odpowiedzą, nie trać czasu. Jeśli powiedzą coś mętnego jak “stawka rynkowa” - zapytaj ich, co to dla nich oznacza. Jeśli zakres jest mniej więcej taki, jaki chcesz, nawet jeśli jest 10% niższy, to idź na rozmowę. Zapytają, czego chcesz w tym czasie, powiedz im.

Negocjacje płacowe naprawdę nie są trudne. Kluczem jest po prostu wiedzieć, co to jest, że chcesz przed nawet złożyć wniosek. Wszystko, co następuje, to tylko teatr.

Właściwie to czytałem, że jest odwrotnie. Pierwsza oferta wyznacza punkt odniesienia i w zasadzie ramy, w których należy pracować. O ile twoje oczekiwania nie wykraczają poza początkowy zakres, który ma na myśli pracodawca, lepiej jest złożyć pierwszą ofertę. Nawet jeśli jesteś wyższy, a pracodawca mówi: “To jest trochę wyższe niż to, co mamy na myśli na tym stanowisku”, możesz przeciwstawić się: “Cóż, co byłoby bardziej w zasięgu?”. Oni odpowiedzą wyższą liczbą niż ich początkowy numer, a Ty możesz przeciwstawić się wyższej liczbie.

Oczywiście, jeśli złożysz dużo niższą ofertę, a oni zgryzą, zostawiasz dużo pieniędzy na stole, ale osiągnąłeś również pożądaną kwotę, więc w końcu i tak otrzymasz to, co chciałeś z negocjacji.

Edit dla referencji Chciałbym przypomnieć sobie, gdzie to czytałem… W ciągu ostatniego roku rozdarłem wiele książek na temat negocjacji i sprzedaży, a w najlepszym razie byłoby to dzikie zgadywanie, z której z nich to odebrałem. Ale mogę powiedzieć z osobistego doświadczenia (w trakcie wielu negocjacji kontraktowych jako niezależny konsultant), że rzadko musiałem brać stawki, których nie mogłem tolerować. I zawsze prowadzę z moją stawką, gdy pojawia się pytanie.

Oczywiście niektóre z moich sukcesów wynikają również z zastosowania innych strategii. Największą z nich jest dla mnie możliwość odejścia od złego układu. Wystarczy, że powiesz “nie dziękuję”, aby wystarczająco zwiększyć swoją siłę przetargową. Miałem kilka odwołań, w których byli skłonni dopasować się do mojej stawki. Oczywiście stawki kontraktowe i pensje to w sumie różne scenariusze. W umowie, agent zazwyczaj stara się zmaksymalizować swoje marże zysku, do bezpośredniego wynajęcia, kierownik zwykle ma ustalony zakres budżetu na req. Nie sugerowałbym żadnych podziękowań jako strategia negocjacyjna dla bezpośredniego zatrudnienia, ponieważ zwykle będzie to ślepy zaułek.

Czy to prawda?

Tworzy to punkt odniesienia dla negocjacji - uzyskanie znacznego (dwucyfrowego) wzrostu twojej pensji jest mało prawdopodobne.

Twój potencjalny pracodawca będzie myślał w kategoriach “ile więcej powinienem dać tej osobie, aby tu przyszła i pracowała?” a nie “ile ta osoba jest dla mnie warta?”.

A co z dużymi pracodawcami, którzy mają prawo bezwzględnie wymagać od wszystkich kandydatów ujawnienia szczegółowej historii płac?

Nie mają takiej władzy. Mogą tylko pytać. Możesz odpowiedzieć “Przeprowadzę się za x$”, jeśli tego nie zaakceptują, powiedz, że nie ujawnisz tej kwoty, ale przeprowadzisz się za x$. Jeśli cię upuszczą, nie będą cię chcieli.

Jak uniknąć marnowania czasu wszystkich, będąc całkowicie poza zakresem tego, co firma jest skłonna zapłacić?

Zapytaj ich, na przykład, co chcą zapłacić. Nie ma powodu, dla którego nie mieliby ujawnić swojego zasięgu (a w rzeczywistości robią to cały czas dla rekruterów!).

Czy nie można “stracić” więcej, wydając się trudnym do pracy, niż po prostu poprosić o hojną pensję na samym początku dyskusji (kiedy rekrutujący/menedżer ds. rekrutacji oczywiście o tym wspomina)?

Nie. Pod koniec dnia, ktoś z działu rekrutacji będzie się z Tobą targował, ale ktoś z konkretnego działu, do którego dołączysz, będzie Cię sponsorował. W końcu, jeśli naprawdę będą Cię chcieli, to znajdą się w granicach przydzielonego im zakresu.

Ludzie, którzy mówią, że nie powinieneś najpierw wymieniać numeru, prawdopodobnie myślą o scenariuszu, w którym pracodawca jest gotów zapłacić, powiedzmy, 100 000 dolarów, a potem prosisz o 50 000 dolarów i natychmiast się zgadzają i straciłeś potencjalne wyższe wynagrodzenie.

Ale są inne możliwe scenariusze, które działają przeciwko tobie. Odmawiasz podania numeru. Spoglądają na Twoje CV i mówią sobie: “Ktoś z tymi kwalifikacjami prawdopodobnie zażąda 100 000 dolarów, a nas po prostu na to nie stać. Nie ma sensu marnować naszego czasu na rozmowę z nim.” Jeśli w rzeczywistości byli gotowi zaakceptować $ 50,000, może po prostu skończył się z pracy.

Realistycznie, jeśli nie masz zamiar podjąć pracę za mniej niż $ 100,000 i najbardziej firma jest gotowa do zaoferowania jest $ 50,000, nie ma sensu nawet planowanie rozmowy kwalifikacyjnej. Jesteś po prostu marnować zarówno swój czas.

Jeśli firma nie ma pojęcia, co obecna stawka rynkowa dla tej pracy jest, nazywając numer pierwszy można ustalić oczekiwania. Jeśli podczas spaceru w nich mówisz do siebie, “Zastanawiam się, co ludzie tacy jak to dostać wypłatę w tych dniach. $50,000? $100,000?” Jeśli powiesz, że spodziewasz się 100 000 dolarów, mogą wzdychać i mówić: “No cóż, myślę, że to jest górna granica tego, czego oczekiwaliśmy. Jeśli najpierw wymienią jakąś liczbę, to może zaoferują niższą część. Jest tu pewna psychologia: ktoś może dostać "rozsądną liczbę” w głowie i nie chce się od tego oddalić, nawet jeśli nie było żadnej rozsądnej podstawy dla “rozsądnej liczby”.

I choć bez wątpienia fajnie jest myśleć, że mógłbym pójść na rozmowę kwalifikacyjną i firma oferuje mi dziesięć razy to, czego oczekiwałem, realistycznie rzecz biorąc, nie jest to prawdopodobne.

Myślę, że w prawdziwym życiu, gdy ktoś ubiega się o pracę zawodową, prawdopodobnie ma większą kontrolę nad ostateczną pensją negocjowaną niż pracodawca. Jeśli kandydat jest obecnie zatrudniony, rzadko akceptuje obniżenie wynagrodzenia, aby podjąć nową pracę. Prawdopodobnie będzie zadowolony ze skromnej podwyżki. Więc jeśli obecnie zarabia, powiedzmy 50 tys. dolarów, prawdopodobnie poprosi o 55 tys. dolarów i z chęcią przyjmie 52 tys. dolarów. Przedział pomiędzy ceną wywoławczą a minimalną jest dość mały. Z punktu widzenia pracodawcy, o ile nie jest to bardzo mała firma lub bardzo dobrze płatna praca, to płaci on tej osobie niewielki procent swojego budżetu. Jeśli spodziewali się, że zapłacą 50 tys. dolarów i przyjdzie kandydat, który wydaje się być wysoko wykwalifikowany, ale żąda 55 tys. dolarów, mogą po prostu zdecydować się trochę przeciągnąć i zrobić to.

Kiedy kupuję produkt, dostaję bardzo podejrzane firmy, która odmawia mi powiedzieć swoją cenę. Kiedy widzę reklamę, która mówi “zadzwoń po cenę”, nigdy nie dzwonię, ponieważ uważam to za oczywiste, że gdyby mieli dobrą cenę, wymieniliby ją w reklamie. Jeśli chcą, żebym zadzwonił, to musi oznaczać, że ich cena jest wysoka, a oni mają nadzieję, że jeśli zadzwonię, że mogą mnie do niego przekonać slick sprzedaży boisku.

Więc mój wniosek: Nie podaję numeru pensji. Ale jeśli ktoś pyta, daję mu numer.

Powiedziałbym, że pierwsza osoba, która wspomni o numerze, rysuje linię pola walki. Druga osoba może wybrać, czy chce się zaangażować, a jeśli tak, to czy zaakceptuje wylosowaną linię, czy też ją odepchnie.

Pomyśl o rozdaniu pokerowym. Żaden z graczy nie zna ręki drugiego gracza, ale zna swoją własną, więc otrzymuje informacje o ręce drugiego gracza poprzez obstawianie (i obserwowanie zakładów drugiego gracza). W takiej sytuacji, gracz działający jako pierwszy musi udzielić informacji przed otrzymaniem jakichkolwiek, poprzez otwarcie puli z zakładem. Następnie drugi gracz otrzymuje trzy możliwości wyboru: wejść, podbić lub spasować. Może on również podjąć tę decyzję na podstawie informacji z Twojego zakładu.

W tej analogii, “call” to zaakceptowanie Twoich warunków; druga strona uważa, że złożyłeś ofertę w sposób sprawiedliwy lub nawet niekorzystny dla siebie i przyjmuje Twoją ofertę. Podbicie" byłoby odwróceniem Twoich warunków; druga strona uważa, że sytuacja jest dla niej niekorzystna, ale może poprawić się na tej pozycji, kontynuując grę na “ręce”. Spasowanie" jest odmową uczestnictwa; linie walki, w postaci losowania, są tak bardzo korzystne dla Ciebie, że najbezpieczniej jest dla drugiego gracza obciąć jego straty i spróbować ponownie z następnym rozdaniem. W prawdziwym ekwiwalencie, jest to “Cóż, dzięki za Twój czas, damy Ci znać”.

Teraz, podczas gdy gracz grający jako pierwszy nie ma zbyt wielu informacji, może również nadać ton rozdaniu, a jeśli wie z doświadczenia lub badań, jak inny gracz (lub gracze) może zareagować na różne zakłady, może wybrać ten, który jest dla niego najkorzystniejszy w sytuacji przedstawionej przez jego własne rozdanie. Wracając do realnego świata, można celowo zaniżać swoją prośbę o wypłatę wynagrodzenia w pierwszej rozmowie kwalifikacyjnej, co daje większe szanse na zdobycie pracy, a później, gdy już zrobisz się niezastąpiony w firmie dzięki swojej wiedzy i wkładom, masz większą siłę przetargową podczas wędkowania na podbicie. Jeśli uważasz, że firma umiera, aby mieć cię za wszelką cenę, możesz poprosić wysoki, ustawiając poprzeczkę na swoją korzyść dla dalszych targowania. Jeśli uważasz, że twoja pozycja i firma są mniej więcej takie same, gdzie chcesz pracować, ale są inni, a firma chce ciebie, ale są inni, to poproś o średnią pensję za twoje doświadczenie i branżę (co wymaga od ciebie znajomości tej liczby!